GÜLÜMSEMEN İÇİN ÇOK NEDENİN VAR

 

   Merhaba eski yapraklarımın arasında silinmiş yazılarım... Keşke sizi yazdığım gibi silebilsem, yırtsam, atsam. Çok mu canım acır? Çok mu ağlarım? Ben söyleyeyim çok severim. O kadar çok severim ki seni anlatan ne bu kalem dayanır ne de bomboş sayfalar... 

   Dinlesem rüzgarın ninnisini, sadece dinlesem. Sussam, içime kapansam kim fark eder bu fırtınayı? Kimseyle konuşmasam, kendime zarar versem kimin canı acır? Yine ben söyleyeyim; kendinden başka kimsenin ne canı acır ne de zarar görür. Üzülen de sen olursun kaybeden de...

   Kim demiş ''Ağlayınca her şey düzelir '' diye?  Ben ne ağladığım zaman her şeyin yoluna girdiğini gördüm ne de üzüntüden gülen bir yüz... Sadece mutlu olmak istemiştim. Küçük bir çocuğun lunaparka gitmek için o minicik ama en emin, en kararlı adımları atmak istedim. Ama olmadı, yapamadım. Ne çocuklar kadar mutlu olmayı öğrendim ne de sessizliği kahkahalarla yıkmayı...

  Ama hayattan öğrendiğim o kadar çok şey oldu ki geriye baktığımda geçmişimin sonsuzluğunda kayboldum. Bazen müziği son ses açıp hayallerimi seyrettim; bazen de odama kapanıp sessizliğin mırıltısını dinledim. Benden başka kim hayattan soğudu ya da kim acı çekti? O yüzden sen, sen ol en kötü anlarında bile o güzel yüzüne minicik bir tebessüm yerleştir. Bırak kim ne söylerse söylesin, senin gülümsemen için çok nedenin var.

                                                                                                                                                                     

                                                                                                                                                                               Funda KAYA